Stanisława Umińska

 

zwiń

• 1901. 11. 17
  Data urodzenia

  Warszawa
• 1919. 10. 30
  Debiut teatralny

  rola Sary ("Major Barbara") na deskach warszawskiego Teatru Polskiego
• 1977. 12. 25
  Data śmierci

  Gaj-Fiszor k. Niegowa

• 1901. 11. 17
  Data urodzenia

  Warszawa
• 1977. 12. 25
  Data śmierci

  Gaj-Fiszor k. Niegowa

Aktorka. W l. 1917-19 uczyła się na Kursach Wokalno-Dramatycznych H. J. Hryniewieckiej. Już podczas szkolnych popisów zdobyła uznanie. Zaczęła występować w teatrach warszawskich, m. in. T. Polskim i Małym, a sukcesy, jakie zaczęła odnosić sprawiły, że zaczęto ją wymieniać wśród najzdolniejszych aktorek młodego pokolenia. Do legendy polskiego teatru przeszedł m.in. jej Puk w "Śnie nocy letniej". Ostatnią rolą Umińskiej była Berta w "Świerszczu za kominem" (prem. 23. 04. 1924), była to kreacja wybitna. W lipcu 1924 r. zastrzeliła w szpitalu w Paryżu swego narzeczonego Jana Żyznowskiego, malarza, powieściopisarza i krytyka, który umierał na raka wątroby; w lutym 1925 r. została przez sąd francuski uniewinniona. Po powrocie do Polski porzuciła teatr, zaczęła pracować w szpitalach. Wstąpiła do zgromadzenia sióstr benedyktynek samarytanek, przyjęła imię Benigna; w 1936 r. złożyła śluby wieczyste. W 1942 r. była przełożoną zakładu dla wykolejonych dziewcząt w Henrykowie pod Warszawą; zwróciła się do L. Schillera prosząc go o pomoc w przygotowaniu jasełek z wychowankami zakładu. Schiller wyreżyserował w Henrykowie "Pastorałkę", "Gody weselne", "Wielkanoc". W ostatnich latach życia przebywała w Fiszorze k. Niegowa w domu sióstr samarytanek dla dzieci niepełnosprawnych.

Filmografia

chronologicznie ↓  ↑  | wg rodzajów | wg funkcji | zwiń