LA CITTA DELLE DONNE

• Tytuł polski: MIASTO KOBIET

• Film fabularny
• Produkcja:
  Francja, Włochy
• Rok produkcji:
  1980
• Język:
  włoski
• Barwny, 133 min

Każdy kolejny film wielkiego mistrza włoskiego kina wywoływał niezmiennie lawinę domysłów, interpretacji i kontrowersji. Podobnie było i z "Miastem kobiet", dość chłodno przyjętym na festiwalu w Cannes. Choć mogłoby się zdawać, że "Miasto kobiet" powstało na fali utworów o wymowie antyfeministycznej, to przecież odwieczna fascynacja twórcy "Osiem i pół", "La strady" i "Giulietty i duchów" kobiecością i mistyką płci przeczy temu przypuszczeniu. Fellini próbuje tu ukazać pewną nieuchwytną różnicę, przepastny konflikt między światem mężczyzn i światem kobiet, jego niepojętą dwubiegunowość. Nie oszczędza przy tym żadnej ze stron, godząc sprawiedliwie ostrzem satyry w jedną i drugą płeć. W filmie zrealizowanym w poetyce snu, trudno dostrzec ciągłość akcji: obrazy pojawiają się i znikają, tworząc niezwykle barwną gamę surrealistycznych wizji. Jak zawsze u Felliniego, także i tu odnaleźć można wątki jego filmowej biografii, jakby niektóre pomysły kumulowały się w twórcy, by znów odżyć z taką samą siłą w kolejnych jego utworach. Niezwykła plastyczność obrazów, różnorodność zawartych w nich znaczeń i symboli oraz charakterystyczny dla reżysera korowód barwnych postaci, będących tworem jego poetyckiej wyobraźni, niezmiennie frapują widza. Recenzujący film krytycy pisali: "Film ten powinien mieć tytuł "Świat kobiet" albo jeszcze lepiej "Wszechświat kobiet" i zapewne tylko dlatego, że brzmiałoby to zbyt dosłownie i pretensjonalnie, Fellini nazwał go "Miasto kobiet", choć żadnego miasta na ekranie nie ma. Film ten nie jest jednak wniknięciem w świat kobiet; to raczej wędrówka po jego obrzeżach, po tej strefie granicznej, która zarazem dzieli i łączy kobiety i mężczyzn, po terenie, na którym toczy się odwieczna batalia między nimi". Inni zaś dodawali: "Dzieło Felliniego jest filmem bardzo smutnym, mimo elementów groteskowo-komediowych. Nie jest to satyra na zachodni ruch wyzwolenia kobiet. Jeżeli jest to satyra, to już raczej na włoskiego mężczyznę, groteskowa kompromitacja mitycznego "łacińskiego kochanka" i zdobywczego "fallokraty". Znakomite zdjęcia do filmu nakręcił Giuseppe Rotunno, operator m.in. takich dzieł, jak: "Rocco i jego bracia", "Lampart", "Boccaccio 70", "Satyricon", "Słoneczniki", "Porozmawiajmy o kobietach", "Amarcord", "Cały ten jazz" (nominacja do Oscara) czy "Przygody barona Munchhausena". Muzykę skomponował Luis Bacalov, zdobywca Oscara za ścieżkę dźwiękową do filmu "Il Postino". Około 50-letni Marcello Snaporaz drzemie w przedziale jadącego pociągu. Na jednej ze stacji do przedziału wchodzi piękna kobieta. Zachwycony nią Marcello niedługo potem wysiada razem z nią na małej stacyjce w szczerym polu i podąża za nieznajomą. Idąc za nią Snaporaz dociera do hotelu, w którym odbywa się kongres feministek, dyskutujących na temat zdominowania kobiet przez egoistycznych i okrutnych mężczyzn. Zauważony przez uczestniczki kongresu, Marcello salwuje się ucieczką. Napastowany po drodze przez agresywne narkomanki, trafia wreszcie do rezydencji podstarzałego lowelasa, doktora Katzone. Dom jest pełen niespodzianek, świadczących o nader bogatej przeszłości gospodarza. Snaporaz spotyka tam także swoją żonę Elenę. Doktor Katzone zaprasza ich oboje na uroczystą kolację wydanej z okazji zdobycia przezeń dziesięciotysięcznej kobiety. Podczas przyjęcia Marcello i Elena czynią sobie wymówki i oskarżenia na temat ich dotychczasowego życia. Uroczystość przerywa gwałtowne wkroczenie damskiej policji, w której Snaporaz rozpoznaje spotkane już wcześniej wojownicze feministki. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj