KWARTET

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  2002
• Premiera:
  2002. 11. 04
• Barwny, 66 min

Telewizyjna wersja przedstawienia Teatru Współczesnego w Warszawie, gdzie w marcu 2000 r. odbyła się polska prapremiera komedii Ronalda Harwooda. Sztuki angielskiego dramaturga od lat pozostają w repertuarze polskich teatrów, poczynając od słynnego "Garderobianego", sięga po nie chętnie również Teatr TV ("Sztuka przekładu", "Inne czasy", "Odbita sława", "Zatrute pióro", "Człowiek do wszystkiego", "Za i przeciw", "Herbatka u Stalina", "Równy podział"). Zawsze można w nich znaleźć "chwytliwe" tematy, interesujące fabuły i wyraziste postaci, które dają ich odtwórcom prawdziwe pole do popisu. "Kwartet", sztuka o artystach operowych dożywających swych dni w domu spokojnej starości, to również popis aktorstwa najwyższej próby. Po warszawskiej premierze recenzentka "Teatru" pisała: "Na scenie Współczesnego, jak sądzę, stał się cud. Wszystkie prawdy i półprawdy, nawet banały i wątpliwej jakości dowcipy wpisane w tekst "Kwartetu" okazują się wiarygodne. Sprawili ten cud, rzecz jasna, aktorzy. To oni uszlachetnili sztukę Harwooda, przydając jej wigoru, polotu, wdzięku. To ich aktorstwo podniosło ją o klasę wyżej".
Wiele lat temu występowali razem na scenie, właśnie wznowiono nagranie mistrzowskiego kwartetu z IV aktu "Rigoletta" w ich wykonaniu. Potem spotkali się ponownie, jako pensjonariusze tego samego domu starców. Wilfred zastanawia się, czy w ślad za wznowieniem płyty nadejdą jakieś czeki dla emerytowanych artystów. Bardziej niż schyłek kariery martwią go i złoszczą niepowodzenia na innym polu. Uwodzicielski elegant lubi sprawiać wrażenie, że seks nadal jest najważniejszą sprawą w jego życiu. Obiektem jego zaczepek bywa nawet rozbrajająco naiwna i urocza w swej bezradności staruszka w różowych sukienkach i dziecinnych kołnierzykach, Cecily Robson. Ciągle zaaferowana, zatroskana o innych i wiecznie zapominająca, co miała zrobić lub powiedzieć, jest bodaj jedyną osobą, której w domu starców jest dobrze, jak w wesołym miasteczku. Reginald, kolekcjoner aforyzmów o sztuce, poważny i powściągliwy w wyrażaniu myśli, czuje się tutaj uwięziony. Wie jednak, że nie ma dokąd pójść, podobnie jak pozostali, którzy płacą samotnością za lata spędzone na scenie. Trójkę przyjaciół żyjących wspomnieniami i ploteczkami o innych pensjonariuszach elektryzuje wiadomość, że do ich domu sprowadza się ktoś nowy. Podejrzewają, że będzie to wielka gwiazda, bo cały personel jest bardzo przejęty. Wreszcie wybucha prawdziwa bomba. W domu opieki - co prawda eleganckim, ale jednak "na koszt dobroczynności" - ma zamieszkać sławna Jean Horton, niezapomniana Gilda z ich kwartetu. Regi jest oburzony, że bez uzgodnienia z nim przyjęto do grona mieszkańców jego byłą żonę. Wprawdzie Jean miała potem jeszcze paru mężów i kilku kochanków, ale dla niego to spotkanie jest szczególnie bolesne.
Jean wkracza do salonu jak na gwiazdę przystało. Elegancka, pewna siebie, wytworna w każdym słowie i geście, na wszystkich robi wielkie wrażenie. Od niechcenia wspomina, że nadal jest bardzo znaną osobą, witaną owacyjnie w wielkim świecie. Gniew Reginalda uśmierza łzami i szczerym wyznaniem, że wylądowała w przytułku z własnej winy. Gdy sytuacja zdaje się wracać do normy, Cecily przynosi kolejną sensacyjną wiadomość. Dyrekcja domu proponuje czworgu artystom występ w ich popisowym kwartecie z "Rigoletta", dla uświetnienia uroczystego wieczoru z okazji rocznicy urodzin Verdiego. Jean jest temu zdecydowanie przeciwna. Legendarna odtwórczyni partii Gildy próbuje przekonać pozostałych, że kwartet liczący sobie około trzystu lat będzie wydawał z siebie głosy jak komary chore na bronchit, ale pokusa jest silna. Wszelkie opory zostają przełamane, gdy emerytowani śpiewacy otwierają kufer ze strojami i rekwizytami scenicznymi. Nieoczekiwanie Jean wpada na pomysł, co zrobić, by ich głosy znowu były mocne i piękne. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj

Varia

pokaż