ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1996
• Premiera:
  1996. 11. 25
• 84 min

Współczesny prozaik, poeta i tłumacz, dramatopisarz - najszerzej znany jest jako błyskotliwy eseista. Rozgłos zyskały książki "Bić się, czy nie bić", "Czerwonobiały", "Bohaterowie naszych czasów" i opowieść "Norwid wraca do Paryża". Literackie wyprawy w przeszłość Tomasz Łubieński (ur.1938) podejmował również w dramatach ("Zegary", "Koczowisko"). "Teatr stał się moją ulubioną formą i chociaż komplementowano mnie raczej za eseje, a sztuki teatralne szły ze zmiennym szczęściem, to jednak większą satysfakcję sprawiał mi dramat. Może dlatego, że teatr jest jakby bliżej życia, sztuka żyje, ludzie ją oglądają. Dramat przez puste miejsca, przez dialog, który obywa się bez opisu, jest pokrewny poezji. Trzeba go wypełnić wyobraźnią" - mówił w wywiadzie. Lista tytułów sztuk scenicznych Tomasza Łubieńskiego, często adaptowanych dla radia czy telewizji, stale się wydłuża i wzbogaca zwłaszcza o pozycje współczesne - "Śmierć komiwojażera", "Trzeci oddech", "Historia z psem", "Skarbuś", "Śniadanie do łóżka" (1993). Jest w nich obecna historia najnowsza, ale "w takiej proporcji, w jakiej istotnie występuje w rzeczywistości psychicznej współczesnego człowieka".
"Śniadanie do łóżka" to obraz życia w "zamkniętym" pensjonacie w latach PRL. "Pensjonacie, który jest specjalny i zamknięty, potem zrobi się otwarty, jak to w Polsce Ludowej, póki nie zginęła". Zmieniają się sytuacje, kolejni pensjonariusze pojawiają się i znikają, trwa tylko "niezastąpiona pani Helenka kochana, co od początku świata roznosi śniadania do łóżka" - jak żywy symbol tych, którzy na nic nie mają wpływu i mogą tylko służyć swoim władcom. Najlepszy pokój w pensjonacie zajmują uprzywilejowani, w tym dwa niewierne sobie małżeństwa, Róża i Olek - ludzie nowej władzy, oraz Pusia i Jur - ludzie z towarzystwa. Małżonkowie przyjeżdżają zawsze osobno, każde nie ze swoim partnerem - ambitna działaczka Róża z pięknym, "rasowym" Jurem, a śliczna Pusia z towarzyszem Olkiem. Arystokratyczni małżonkowie napomykają o swoim dalekim kuzynie, który dopiero co wrócił zza Uralu, wycieńczony i chory, a znowu został aresztowany, więc może dałoby się go wyciągnąć, jeśli to nie zaszkodzi pozycji działaczy... Po latach do pensjonatu przyjeżdża Zuza, córka Róży, ze swym przyjacielem, obywatelem świata. Zuza mieszka z matką we Francji, powodzi im się dobrze, ale Róży brakuje jednej, jedynej rzeczy - świeżutkich bułeczek, podawanych przez panią Helenkę do łóżka. Pani Helenka, która z pokojówki awansowała na kierowniczkę pensjonatu, niechętnie wspomina dawne czasy. Wstydzi się, że przez tyle lat usługiwała "różnym draniom". Ona wie najlepiej, że są na świecie takie plamy, których nie da się sczyścić. Może należało spalić pensjonat, przeorać fundamenty, posadzić w tym miejscu las. "A co myśmy zrobili? Wielkie pastowanie co? wielkie wietrzenie..." Na dramatyczne pytania pani Helenki Zuza nie znajduje odpowiedzi. Powroty do przeszłości są trudniejsze niźli mogłoby się wydawać. Tak samo trudne, jak trwanie bez perspektyw. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Pierwowzory

schowaj