POSTRZYŻYNY

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  2024
• Barwny, 24 min

Podczas wizyty u fryzjera ludzie często otwierają się, szczerze opowiadając o sobie i swoim życiu. Ale symboliczna “wizyta u fryzjera” ma też szerszy wydźwięk. W dawnych kulturach słowiańskich postrzyżyny były traktowane jako etap przejścia młodych ludzi z pod opieki mam pod opiekę ojców. Tutaj nie ma na to szans! Ojcowie zostali na Ukrainie. A dzieci trafiły do innego, nieznanego środowiska i mają tylko swoje mamy, które są w stanie zrobić wszystko, aby poczuły się bezpiecznie. Choć z dala od wojny nadal są na wojnie, nadal żyją tym, co dzieje się na Ukrainie i nadal marzą o tym, żeby móc bezpiecznie tam wrócić! Postrzyżyny u fryzjera są przejściem do nowego etapu w życiu, na który trudno się zgodzić i go zaakceptować. I taki właśnie jest główny zamysł filmu dokumentalnego stworzonego przez Habaja film na zlecenie Farouk Systems Polska – uchwycić prawdę o losach osób uciekających przed wojną na Ukrainie przedstawianą w czasie swobodnych rozmów w fotelu fryzjerskim. Alevtina Kolieva, fryzjerka i edukatorka Farouk Systems Polska, czesze dzieci i ich mamy, które uciekły z Ukrainy – co nie było proste z bardzo wielu względów – i rozmawia z nimi o tym, co przeżyły, co pozostawiły za sobą, za kim tęsknią i jak wygląda ich życie w Polsce. To przejmująca i wzruszająca opowieść, która ma przede wszystkim pokazać, dlaczego pomaganie uchodźcom jest tak ważne i ile znaczy dla ludzi, którzy stracili niemal wszystko.
Wszyscy bohaterowie reportażu przyjechali do Polski z miejsc będących rejonem najbardziej intensywnych bombardowań i ostrzałów, m.in., Buczy i Irpienia. Wielu ich bliskich zginęło, a świat, który znali, został zniszczony. Opowiadają historie swojej podróży do Polski i mówią szczerze o tym, jak odnajdują się w nowej rzeczywistości. „Naszemu synkowi co noc mówiliśmy, że jeśli nas, nie daj Boże, zabraknie razem z tatą, to co ma robić. Żeby… Że trzeba brać brata i uciekać. To było przerażające. Wybuchy. Drzwi, okna drżały całymi dniami. To takie świeże rany po prostu jeszcze teraz. (…) Kiedy dzwoni moja koleżanka, w tle słyszę rakietę, to to jest przerażające. A kiedy ona się rozłącza, to zaczynam dzwonić po wszystkich i nikt nie odbiera. To też jest przerażające. Dwa tygodnie temu synkowi robiliśmy operację. W dzień operacji dzwonią do nas, że bombardują. Pomyślałam sobie, że to najgorszy dzień w moim życiu. Nie mogę się rozdzielić na części. Tu mi dziecko zabrali na operację, a tu mi dzwonią, że u nas w mieście rakiety lecą”. – mówi jedna z rozmówczyń Alevtiny.
Przedłużający się konflikt powoli przestaje znajdować się w centrum zainteresowania mediów, ale z zagrożonych terenów wciąż uciekają ludzie, a wiele osób nie ma dokąd wrócić. Wsparcie jest cały czas potrzebne, i to zarówno materialne, jak i psychologiczne. Bardzo ważną rolę odgrywają wolontariusze, którzy wspierają uchodźców w trudnych chwilach, ułatwiając im odnalezienie się w nieznanej sytuacji i obcym kulturowo kraju. Transkrypcja

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj

Nagrody

schowaj

• 2024
  Warszawa (Ukraina! Festiwal Filmowy)-Wyróżnienie