MUZA, KRAKÓW I... JA

• Film dokumentalny
• Produkcja:
  Polska
• Rok produkcji:
  1995
• Barwny, 46 min

Filmowy portret Anny Polony - jednej z najciekawszych aktorek i najbarwniejszych postaci powojennego teatru polskiego. Teatru, bo w filmach Anna Polony grywa niezmiernie rzadko. Choć i tu stworzyła kilka niezapomnianych kreacji, jak np. Anieli Dulskiej w serialu "Z biegiem lat, z biegiem dni" Andrzeja Wajdy. Żywiołem Anny Polony była jednak i jest scena. I to głównie scena krakowska, początkowo Teatru im. Słowackiego, potem Starego Teatru. To właśnie tu, pod kierunkiem Konrada Swinarskiego zagrała swoje najgłośniejsze role w "Nie-boskiej komedii", "Pokojówkach" Geneta, "Klątwie" i "Sędziach" Wyspiańskiego,"Fantazym", "Śnie nocy letniej" Szekspira... Grała u najwybitniejszych reżyserów polskiego teatru drugiej połowy XX wieku: oprócz Swinarskiego i Wajdy, Jerzego Jarockiego, Zygmunta Hübnera, Jerzego Grzegorzewskiego. Nie mieli z nią lekkiego życia. Impulsywna i wybuchowa wywoływała na próbach awantury, z uporem (i często sukcesem) forsowała swoją koncepcję roli. Dziś, jak sama twierdzi, trochę się ustatkowała, ale nie do końca. Być może dzięki Swinarskiemu, który nauczył ją introspekcji, wejrzenia we własne wnętrze, zastanowienia się nad swoim życiem. "Muza, Kraków i ... ja" ukazuje właśnie taką Annę Polony. Nieco stonowaną, refleksyjną, szczerą wobec siebie, choć wciąż jeszcze pełną energii, emocjonalnie reagującą na świat. A jej świat to przede wszystkim Kraków. Staromiejskie, kręte uliczki; targ, mieszkanie często pełne gości i członków rodziny. Jej świat to także ukochany Teatr - niemy świadek tylu wzruszeń, radości, porażek i sukcesów. Najwierniejszy towarzysz całego życia. Jedyny, który wytrzymał do dzisiaj. Po drodze byli i inni, ale odeszli. "Być może dlatego, że chciałam im udowodnić, jaka to jestem mądra" - zwierza się aktorka, a w jej głosie pobrzmiewa nutka żalu. Anna Polony, mimo że uważana przez swych studentów i młodszych kolegów za "mentorkę" i "wybitną, zasłużoną aktorkę" broni się przed podsumowywaniem swojej kariery. "Nic się przecież nie skończyło, życie płynie..." - mówi i w tych słowach nie ma nic z fałszywego optymizmu, czy kokieterii. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj