CESARSKA MIŁOŚĆ

• Spektakl telewizyjny
• Rok produkcji:
  1998
• Premiera:
  1999. 02. 25
• 75 min

Ta komedia historyczna jest autorskim przedstawieniem Leszka Wosiewicza. W listopadzie 1795 roku Stanisław August Poniatowski przebywał w zamku w Grodnie. Tam właśnie ambasador rosyjski Mikołaj Repin oczekiwał abdykacji króla. Fakty historyczne stały się dla autora pretekstem do rozwinięcia intrygującej fabuły. Posługując się konwencją snu, aranżuje spotkanie dwojga dawnych kochanków. Caryca - prawdziwa czy sobowtór? - przywołuje wspomnienia z życia na dworze w Petersburgu. Ma w tym swój cel. Królowi początkowo zależy właściwie na jednym - by odwlec chwilę ostatecznych rozstrzygnięć. Stanisław August jest w rozterce. Szambelan Wolski i koniuszy Politalski radzą cichcem uciekać z pałacu do króla pruskiego i z jego pomocą odzyskać królestwo. Mają sznury, by majestat opuścić z okna, koń gotowy jest do drogi, Strój narodowy polski - też przygotowany. Ponaglają monarchę pełnego wahań i wątpliwości - nie czas na kłótnie, ojczyzna w potrzebie, czas działać. Te słowa, powtarzane tyle razy, przed każdą kolejną narodową klęską, budzą sceptyczne i gorzkie refleksje króla, - Wiem, że na mnie gnój pismacy wyleją, bo chciałem, żeby nasz naród był inny - powiada, odprawiając panów braci. Natychmiast otaczają go dworacy, udzielają sprzecznych rad w sprawie abdykacji, której Cesarzowa spodziewa się za trzy dni, na swoje urodziny. Król Staś wpada na sprytny pomsł. Każe medykowi natychmiast puścić sobie krew i zabrania komukolwiek wchodzić do komnaty chorego, choćby to miało trwać wieczność. Gdy unosi powieki znurzone słodkim snem, zjawia się ona, nie widziana od trzydziestu lat. Caryca, wciąż życzliwa dawnemu kochankowi, doradza ucieczkę, dzięki której król uniknie abdykacji, zamieszka w Europie wśród przyjaciół, z nadal aktualnym tytułem. Stanisław August nie może uwierzyć, że to naprawdę Jej Cesarska Mość -w jego sypialni w jego łożu, "zadziwiająco aktywna" jak na senną zjawę. Jeśli to jest sen, to wyjątkowo piękny. Cesarzowa znów chce być tylko Katarzyną, jego Kasią... Chce przywrócić im młodość i siły, a przynajmniej pokazać to, co było przedtem, jacy byli piękni, jak się kochali. Wyczarowuje więc różne sceny z przeszłości - pierwsze spotkanie młodziutkiego hrabiego Poniatowskiego z równie młodą żoną Wielkiego Księcia, dworskie zabawy, gry i umizgi, chwile gorących uniesień. Oglądając te żywe obrazy, ilustrujące różne oblicza ich związku, starzejący się król Staś zaczyna się zastanawiać, jaki błąd popełnił. Dlaczego Katarzyna odrzuciła jego miłość, podeptała szansę wspólnego szczęścia. Nigdy nie przestał jej kochać, nie ożenił się, czekał na wezwanie tyle lat. Czy zakochana i spragniona miłości kobieta nie powinna zdobyć się na krok szalony? Katarzyna nie zamierza odpowiadać na zbyt osobiste pytania. Ujawnia prawdziwy powód swojej wizyty. Życzy sobie mianowicie, aby podpisał akt abdykacji. Zrobiła go przecież królem nie po to, żeby jej dorównywał, lecz aby był jej powolny. Z obu stron pada coraz więcej ostrych słów. Staś domaga się prawa przedstawienia własnej wersji zdarzeń z pogranicza miłości i polityki, a także historii. Pragnie zwłaszcza przypomnieć najważniejsze chwile w swoim życiu - gdy kochali się jak szaleni, a Katarzyna złożyła mu dwa przyrzeczenia, jako człowiekowi i jako kochankowi. [PAT]

Ekipa

pełna | skrócona | schowaj