Wyszukiwaniex

Proszę wpisać poszukiwane słowo lub jego fragment.

Opcja fragment pozwala wyszukać każde wystąpienie poszukiwanego wyrażenia.

Opcja początek pozwala wyszukać wszystkie tytuły i nazwiska rozpoczynające się od wyszukiwanego wyrażenia.

Opcja dokładnie wyszukuje tylko te filmy i osoby, których tytuły, imiona i/lub nazwiska są takie same jak wyszukiwane wyrażenie.

WAŻNE!
W tytułach filmów w wyszukiwarce nie uwzględniamy występujących w nich znaków przestankowych.
Proszę pamiętać, że każda osoba wpisana jest do bazy w formie „nazwisko, imię”. Wyszukując osoby w opcji początek należy wpisać jej nazwisko lub jego początkowy fragment, w opcji dokładnie należy wpisać np. Kowalski, Jan (nie Jan Kowalski). W tej opcji wpisanie przecinka i spacji JEST KONIECZNE.

Szukaj w bazie

PAŃCIA

1995
Iwona Siekierzyńska

Sylwia ma 13 lat. Pewnego dnia, gdy wraca ze spaceru z psem, pies wpada do mieszkania, w którym ksiądz odprawia święte namaszczenie. Dziewczynka zakochuje się w księdzu i postanawia spotkać się z nim, żeby wyznać miłość.

Pańcia to jedna z nielicznych etiud łódzkiej Szkoły Filmowej, zrealizowanych pod opieką Krzysztofa Kieślowskiego, który zaledwie przez trzy lata, tuż przed śmiercią, wykładał na Wydziale Reżyserii swej alma mater. W ostatnim roku życia i pracy Kieślowski wybrał niewielką, trzyosobową grupę studentów (Iwonę Siekierzyńską, Grega Zglińskiego i Gillesa Renarda), którą zamierzał prowadzić. Iwona Siekierzyńska wspomina: "Rozmawiając z nim, miało się wrażenie, że nie ma niczego takiego, co byśmy przeżyli, a czego on by nie doświadczył. Szerokie spektrum. Stąd porozumienie - nawet bez słów. Mojemu koledze z Łodzi wydaje się, że jest do niego podobny. Mówię mu: - Wcale nie jesteś podobny! Ale myślę: tak, jest podobny. I ja jestem podobna. I montażystka, która montowała Pańcię, też jest do niego podobna. Dochodzi do tego, że ten ksiądz, w którym zakochana jest dziewczynka z psem z mojego filmu, i którego gra Piotr Dumała, wydaje się ludziom podobny do Kieślowskiego." ("Tygodnik Powszechny" 1996, nr 8). Jego wpływ na kształt artystyczny tych kilku filmów był ogromny. Znaczenie miała nie tylko siła osobowości Kieślowskiego, ale i siła oddziaływania jego twórczości. Pańcia, jak Krótki film o miłości (1988) czy Trzy kolory: Czerwony (1994), to film o niespełnieniu, o tajemnicy, którą musimy zachować dla siebie, bo nie potrafimy, nie chcemy o niej mówić, albo dlatego że nikt nie chce nas słuchać. Każdy, kto zna filmy Kieślowskiego bez trudu zrozumie, dlaczego wybrał ten projekt.

W jednym z wywiadów Siekierzyńska wspomina wypowiedź reżysera: "W kinie czasami lepiej nie odsłaniać wszystkiego. Coś, czego nie widać, może mieć dużo większą siłę. Powiedział też, że dziewczynka żyje za bardzo w swojej wyobraźni i trzeba ją ściągnąć na ziemię." ("Gazeta Wyborcza. Wysokie Obcasy" 2003, nr 27). Ta ostatnia uwaga sprawiła, że młoda reżyserka zdecydowała się na surową, niemal dokumentalną formę filmowego opowiadania, zachowując jednocześnie jego subiektywny charakter. Historia opowiedziana zostaje konsekwentnie z perspektywy dziewczynki. Towarzyszymy jej w chwili zakochania, w intymnym dialogu z samą sobą i podczas nieporadnej próby rozmowy z księdzem. Towarzyszymy jej, a jednocześnie dzięki sposobowi prowadzenia kamery, zachowujemy pozycję obserwatora. Siekierzyńska pokazuje, że doświadczenie z pozoru błahe, będące udziałem wielu nastolatków naznacza na całe życie. Etiudę zamyka scena ukazująca bohaterkę jako dorosłą kobietę. Jak przed laty siedzi w wannie, rozmyśla, wspomina... Z takich okruchów codzienności złożone jest życie człowieka.

Obsypana nagrodami Pańcia to jednak nie tylko, a nawet nie przede wszystkim ślad Kieślowskiego w kinie następnego pokolenia. Kolejny, telewizyjny film Siekierzyńskiej Moje pieczone kurczaki (2002) pokazuje, że dokumentalna formuła jest szczególnie bliska reżyserce i że najważniejszą funkcją kina według niej jest opisywanie najbliższej rzeczywistości, prawdziwych emocji.

Katarzyna Mąka-Malatyńska
© 1998-2024 Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi.
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl jest bazą danych chronioną przepisami Ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych (Dz. U. 2001 nr 128 poz. 1402). Kopiowanie treści zawartych w serwisie bez zgody redakcji zabronione. Kopiowanie i wykorzystywanie fotosów oraz materiałów audiowizualnych zamieszczonych w serwisie bezwzględnie zabronione, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych przez prawo. Cytowanie fragmentów treści zawartych w serwisie wymaga zgody redakcji. W każdym przypadku konieczne jest podanie źródła w podpisie pod cytowanym fragmentem. W przypadku portali internetowych żródło musi być linkiem do serwisu filmpolski.pl.
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl działa na podstawie art. 2 Ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz.U. 2018 poz. 1000).
Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl współpracuje z TVN w zakresie publikacji promocyjnych materiałów audiowizualnych. Administratorem danych pozyskanych w związku z emisją tych materiałów jest TVN.

Informacja o zasadach publikacji linków i danych adresowych w serwisie filmpolski.pl w ramach pakietu premium.

Ta strona używa plików cookie. Zapisywanie plików cookies można zablokować, zmieniając ustawienia przeglądarki.